محافظت از فویل در کاهش EMI و سایر تلاقی ها در هر طراحی کابل بسیار مهم است. در کابلهای انتقال داده زوجی ، ممکن است از دو نوع فویل قلع استفاده شود ، فویل آلومینیوم یا فویل مسی. از سه روش معمولاً در ساخت فویل کابل استفاده می شود: طولی ، مورب و پیچیده.
طولی – ساده ترین و ارزان ترین روش فویل ، با استفاده از فویل آلومینیوم یا مس است. این بهترین کارایی محافظ الکتریکی را ارائه می دهد و به پردازش تولید اضافی نیاز ندارد. با این حال ، هنگامی که از فویل به روش طولی استفاده می شود ، می تواند نسبتاً سفت باشد ، بنابراین بعد از حرکت چندان موثر نیست. به عنوان مثال ، هنگامی که آن را بیش از چند بار حرکت دهید ، فویل شروع به ترک خوردن می کند.
مورب – برای افزایش انعطاف پذیری ، باید از فویل در روش مورب استفاده شود ، که می تواند در فرآیند چرخاندن اجرا شود. مانند طولی ، به پردازش تولید اضافی نیاز ندارد. با این حال ، هنگامی که به روش مورب استفاده می شود ، فویل محافظ بیشتری نسبت به روش طولی مورد نیاز است ، بنابراین شما مصرف فویل خود را افزایش می دهید و در نتیجه هزینه های خود را افزایش می دهید. سرانجام ، محافظ مورب در هنگام محافظت به اندازه طولی موثر نیست.
پیچیده شده – بسته بندی فویل محافظ بالاترین انعطاف پذیری را ارائه می دهد اما محافظت از آن از بین سه مورد بدترین است. این همچنین هزینه تولید را برای چسباندن فویل اضافه می کند.
شیلد بافته شده
یک کابل از طریق شیلد بافته شده اداره می شود ، که قبل از اینکه برای استفاده ازروکش بیرونی به اکسترودر ارسال شود ، شیلد بافته شده را به هادی های سیم اعمال می کند.
شیلدینگ بین محافظ کابل و اتصال کافی نیست. مقداری مس – مس مس یا قلع – بر روی فویل محافظ لازم است. این مس را می توان به دو طریق ، یا بصورت یک هسته غیر مستقیم و یا از طریق بافندگی مس ، در کابل طراحی کرد. نوارهای بافته شده طولانی تر ، ارزان تر و سریعتر انجام می شوند و به راحتی از بین می روند. با این حال ، آنها میرایی را کاهش می دهند و انعطاف پذیری ضعیف و عمر مفید دارند ، به ویژه در برنامه های متحرک. از طرف دیگر ، بافته های کوتاه تر ، برای عمر طولانی در برنامه های متحرک دائمی ، مانند مواردی که در مسیرهای کابل وجود دارد ، بهتر است. آنها میرایی بیشتری نسبت به نوارهای کوتاه دارند. با این حال ، آنها هزینه بالاتری دارند و سلب کردن آنها دشوارتر است.
